Rasy Askanoru – Zwierzanie

Narysowała Klaudia Miłowidow

Aparycja

Zwierzanie nie są osobną rasą enów, a całą rodziną ras, do której zalicza się wszystkich enów wyglądających jak antropomorficzne zwierzęta (mają wyprostowaną postawę, posiadają chwytne dłonie). Zwierzanami są więc rasy: Arenów (dziki), Equenów (konie), Felienów (koty), Gelkenów (szczury), Lepenów (zające), Luenów (wilki), Scirenów (wiewiórki), Ursenów (niedźwiedzie) oraz Viksenów (lisy). Choć rasy te wywodzą się od różnych zwierząt, w pierwowzorze różniących się rozmiarami, to wzrost zwierzan, niezależnie od gatunku zawsze znajduje się w przedziale od metra czterdzieści do dwóch metrów.

Cechy szczególne

Choć każda z ras posiada swoje uzdolnienia, jednak jest kilka cech, które wszyscy zwierzanie dzielą pomiędzy sobą. Między innymi właśnie z tego faktu grupuje się tych enów jako jedną rodzinę ras, zamiast wyszczególniać każdy gatunek z osobna. Mają oni wyostrzone zmysły oraz potrafią bardzo dobrze widzieć zarówno w ciemnościach, jak i w świetle. Poza tym każda z ras jest wszystkożerna i Sciren może swobodnie jeść mięso, tak jak Felien może posilić się chlebem. Zwierzanie mogą też krzyżować się między sobą podobnie jak inni eni i mieć płodne potomstwo, które dziedziczy rasę po matce lub ojcu. Z faktu, że wszyscy posiadają futra, wielu z nich boi się też ognia, gdyż włosie jest dość łatwopalne.

Osobowość

Ogólnie rzecz ujmując, to zwierzanie dzielą się na dwie grupy: dzikich i udomowionych.

Dzicy zwierzanie, żyją w stadach składających się z kilku rodzin (od trzech do dziewięciu par plus ich potomstwo) i kryją się głęboko w dzikich ostępach Askanoru. Takimi plemionami przewodzi wódz, będący najsilniejszym myśliwym oraz szaman, będący najmędrszym członkiem stada. Jeżeli zdarza się, że wódz oraz szaman są przeciwnych płci, to wtedy są oni najczęściej też partnerami. Wśród dzikich zwierzan utarło się też unikanie jednorasowości i jeżeli jakieś plemię zostaje zdominowane przez jeden gatunek zwierzański, nawiązany zostaje kontakt z innym plemieniem, by wymienić między sobą rodziny. Taka różnorodność pozwala zachować jasny podział na role w stadzie oraz korzystać z umiejętności różnych ras zwierzan. Wielu młodzików, po osiągnięciu dorosłości wysyłanych jest w świat na próbę dojrzałości. Często tą próbą jest polowanie na niebezpieczne stworzenie lub po prostu samodzielne odnalezienie innego stada, by dołączyć w jego szeregi.

Udomowieni zwierzanie to bez wyjątku niewolnicy. Ci, którzy urodzili się w niewoli, zazwyczaj nie orientują się dobrze w wierzeniach oraz obyczajach własnej rasy. Z kolei ci, którzy zostali pochwyceni w dziczy i zakuci w kajdany, starają się podtrzymywać tradycje swych stad. Bez względu jednak na to, czy urodzili się w kajdanach, czy też nie, każdy udomowiony zwierzanin pragnie wolności.

Wierzenia

Jeżeli chodzi o religię, wyznania zwierzan nie są jednolite. Można rzec, że dokładnie tyle ile jest zwierzańskich szamanów, tyle jest wizji bóstw i rodzajów życia pozagrobowego. Większość kultów opiera się jednak na pamięci przodków oraz ich dzikiej tradycji życia. Część zwierzan wyznaje też druidyczny kult natury lub czci Hegemona jako boga.

Jeżeli chodzi o udomowionych zwierzan, to mają oni tendencję do częściowego przejmowania wiary swych panów lub całkowitego wyznawania ich kultu (nie raz jest to proceder przymusowy). Zazwyczaj jest to oczywiście wyznanie Allenejskie, najpopularniejsze we Wschodnich Królestwach. W tej religii nie ma jednak boga, który patronowałby niewolnikom.

Relacje

Zwierzanie przez innych enów zawsze byli postrzegani jako istoty gorszego sortu, bliżsi zwierzętom niźli cywilizowanym istotom. Przez to stali się oni idealnym materiałem na niewolników. Amdenvor i Sanevor od zawsze były krajami prowadzącymi największy eksport zwierzańskich niewolników. A wszystko to przez granicę z Północnymi Stepami, dziką krainą zamieszkaną głównie przez zwierzan i mamuty.

Co ciekawe, zwierzanie, w przeciwieństwie do cywilizowanych enów, przyjaźnie traktują diablokrwistych (oczywiście, jeżeli ci też są zwierzanami, do innych są raczej nieufni). W ich społeczeństwie diablokrwiści nie są piekielnymi pomiotami, a istotami pobłogosławionymi siłą, która ma działać na korzyść ich plemion. Jeżeli wśród stada trafi się diablokrwisty, jest on bezwzględnym kandydatem na szamana.