 |
| Narysowała Klaudia Miłowidow |
Przyczyny diablokrwistości
Diablokrwiści nie są osobną rasą ludzi. To jednostki, które urodziły się z pewną domieszką demonicznych genów, objawiających się w formie manifestacji. Choć jasno sugeruje to, iż są oni potomkami demonów, nie oznacza to jednak, że diablokrwisty ma demona za rodzica lub dziadka. Demonów od tysiąca lat nie widziano na powierzchni Askanoru, więc wszyscy diablokrwiści, są po prostu dziećmi innych diablokrwistych, a ich demonicznego przodka nie sposób już określić.
Jak było wspomniane wcześniej, diablokrwiści mogą być dowolnej rasy. Jedynym wyróżnikiem jest fakt, że posiadają oni w sobie pewien odsetek demonicznej krwi. Istnieje jednak możliwość, że demoniczne geny pozostaną w uśpieniu, a diablokrwisty przez całe swe życie nie objawi żadnej manifestacji czy nawet drobnych zmian w wyglądzie. Taki osobnik może nawet nie wiedzieć, że jest diablokrwistym.
Drobne cechy wyglądu
Poza manifestacjami demoniczna krew może wpływać na drobne cechy wyglądu diablokrwistego. Zalicza się do tych cech żółty lub czerwony kolor oczu, pionowe źrenice, szpiczaste uszy oraz ogon zakończony strzałką (występujący najczęściej u diablokrwistych seveków). Poważniejsze zmiany w wyglądzie świadczą zazwyczaj o manifestacji pomiotu lub innej, wpływającej na aparycję.
Skutki manifestacji
Niezależnie od manifestacji wielu diablokrwistych jest w stanie widzieć zarówno w świetle, jak i całkowitych ciemnościach (nie jest to jednak regułą). Niektóre z manifestacji wpływają na wygląd lub procesy starzenia się diablokrwistego. Wiele z nich zapewnia im też zdolności niedostępne dla normalnych ludzi.
Wyróżnia się czternaście manifestacji:
– Demonicznego zdrowia – jest to odporność na trucizny i choroby. Ta manifestacja nie ma większego wpływu na wygląd diablokrwistego oraz jest trudna do wykrycia. Po osiągnięciu wieku dorosłego zatrzymuje ona zupełnie procesy starzenia.
– Demonicznej kończyny – jedno z ramion (najczęściej, czasami jest to też np.: ogon) diablokrwistego nabiera demonicznego wyglądu i właściwości. Zazwyczaj są one niezwykle twarde oraz działają na zasadzie wykorzystania jakiegoś zaklęcia magii demonicznej.
– Hermafrodytyzmu – sprawia, że diablokrwisty jednocześnie nabiera cech płciowych zarówno męskich, jak i żeńskich oraz może rozmnażać się jako obie z tych płci. Ta manifestacja po osiągnięciu wieku dorosłego zupełnie zatrzymuje procesy starzenia.
– Idealnego ciała – sprawia, że ciało diablokrwistego jest bardzo dobrze zbudowane i pozbawione wszelkich wad fizycznych. Ta manifestacja po osiągnięciu wieku dorosłego zupełnie zatrzymuje procesy starzenia.
– Intuicji – diablokrwisty wydaje się posiadać coś na kształt szóstego zmysłu ostrzegającego go przed niebezpieczeństwem. Jest to jedna z niezwykle trudnych do wykrycia manifestacji.
– Metamorfozy – pozwala diablokrwistemu zmieniać wygląd zewnętrzny wedle własnego upodobania. Dzięki tej manifestacji może on nawet zmienić płeć czy ukryć swoje diablokrwiste atrybuty. Ograniczenia wiekowe nie dotyczą metamorfów, gdyż choć starzeją się oni normalnie, to dzięki swej zdolności mogą odmłodzić swoje ciała.
– Pancernika – Skóra i kości diablokrwistego nabierają niezwykłej twardości. Z wiekiem wygląd diablokrwistego zaczyna być coraz bardziej nienaturalny, zupełnie go oszpecając.
– Pomiotu – Wygląd diablokrwistego jest bardzo zdemonizowany. Posiada on rogi, ogon a jego oczy przypominają kocie, najczęściej koloru żółtego lub czerwonego. Ta manifestacja nie wpływa jednak na zdolności diablokrwistego. Jest tylko przejawem niezwykle wysokiego wpływu demonicznej krwi na wygląd diablokrwistego.
– Pół-demona – nadaje ona diablokrwistemu drugą naturę, pozwalając mu przemienić się w zdemonizowaną wersję samego siebie. Podczas przemiany diablokrwisty zyskuje rogi, ogony i skrzydła, jeżeli ich wcześniej nie posiadał, a ogólna sprawność ciała zwiększa się diametralnie. Posiadanie tej manifestacji sprawia, że po osiągnięciu wieku dorosłego procesy starzenia się zostają zatrzymane.
– Skrzydeł – diablokrwisty posiada skrzydła umożliwiające mu latanie. Jeżeli jest Alarem, jego skrzydła nabierają demonicznych cech.
– Szału – diablokrwisty samoczynnie lub poprzez czynniki zewnętrzne jest w stanie wprowadzić się w szał bojowy, kiedy to używając wszystkich dostępnych środków pod wpływem instynktu i adrenaliny morduje wszystkich w zasięgu wzroku.
– Talentu magicznego – diablokrwisty ma naturalny talent do magii, nie musi przechodzić długiego procesu pobudzania mocy magicznej (gdyż moc budzi się w nim samoczynnie), a jego koncentracja jest o wiele lepsza niż u innych ludzi.
– Wojownika – instynkty diablokrwistego dotyczące walki są wyostrzone do niezwykłych poziomów. Jest to bliźniacza manifestacja szału, acz zamiast polegać na zastrzykach adrenaliny, opera się na naturalnym przystosowania ciała i umysłu do zabijania. Jest to kolejna manifestacja, którą niezwykle trudno wykryć.
– Zmysłu magicznego – diablokrwisty jest w stanie zlokalizować wszystkich magów oraz przedmioty magiczne w okolicy, jeżeli tylko się skoncentruje.
Żywot diablokrwistego
Diablokrwiści nie mają w Askanorze lekko. Z faktu posiadania swych manifestacji często są postrzegani jako jednostki niebezpieczne, a jeżeli manifestacje wpływają na umysł diablokrwistego, uważa się go też za osobę niezrównoważoną. Oczywiście fakt bycia potomkiem demonów, które przed tysiącem lat tyranizowały Askanor, nie pomaga im w zdobyciu dobrej opinii.
Diablokrwiści przez wiele setek lat uważani byli za nieludzi. Odmawiając im człowieczeństwa, polowano na nich z powodów religijnych, prewencyjnych czy nawet biznesowych (odpowiednio wytresowani diablokrwiści niewolnicy byli niezwykle cenieni jako bestie wojenne).
Ta sytuacja zmieniła się dopiero podczas Wielkiej Wojny, kiedy to diablokrwiści odegrali dużą rolę w odparciu sił Imperium. Fakt ich przydatności oraz duży odsetek jednostek utalentowanych magicznie, stał się dla diablokrwistych zbawienny. Zostali w końcu uznani za ludzi, pomimo swej niechlubnej przeszłości oraz groźnych manifestacji.
Pomimo tego gestu rzeczywistość nie jest dla diablokrwistych zbyt różowa. Nadal, diablokrwiści są pierwszymi podejrzanymi w każdej zbrodni, idealnym materiałem do linczu czy obiektem zwykłej pogardy. Wiele przybytków odmawia im też swych usług. Większość diablokrwistych ukrywa więc swoje manifestacje i stara się udawać normalnych ludzi, nie wychylając się zbytnio.
Jednakowoż istnieją też diablokrwiści zawiązujący bojówki terrorystyczne bądź mordujący dla przyjemności. Z reguły są to osobnicy obdarzeni najgorszą manifestacją, jaka może dotknąć demonicznego potomka – szałem. Tacy osobnicy są niezwykle niebezpieczni i nieprzewidywalni.
Diablokrwiści nie są osobną rasą ludzi. To jednostki, które urodziły się z pewną domieszką demonicznych genów, objawiających się w formie manifestacji. Choć jasno sugeruje to, iż są oni potomkami demonów, nie oznacza to jednak, że diablokrwisty ma demona za rodzica lub dziadka. Demonów od tysiąca lat nie widziano na powierzchni Askanoru, więc wszyscy diablokrwiści, są po prostu dziećmi innych diablokrwistych, a ich demonicznego przodka nie sposób już określić.
Jak było wspomniane wcześniej, diablokrwiści mogą być dowolnej rasy. Jedynym wyróżnikiem jest fakt, że posiadają oni w sobie pewien odsetek demonicznej krwi. Istnieje jednak możliwość, że demoniczne geny pozostaną w uśpieniu, a diablokrwisty przez całe swe życie nie objawi żadnej manifestacji czy nawet drobnych zmian w wyglądzie. Taki osobnik może nawet nie wiedzieć, że jest diablokrwistym.
Drobne cechy wyglądu
Poza manifestacjami demoniczna krew może wpływać na drobne cechy wyglądu diablokrwistego. Zalicza się do tych cech żółty lub czerwony kolor oczu, pionowe źrenice, szpiczaste uszy oraz ogon zakończony strzałką (występujący najczęściej u diablokrwistych seveków). Poważniejsze zmiany w wyglądzie świadczą zazwyczaj o manifestacji pomiotu lub innej, wpływającej na aparycję.
Skutki manifestacji
Niezależnie od manifestacji wielu diablokrwistych jest w stanie widzieć zarówno w świetle, jak i całkowitych ciemnościach (nie jest to jednak regułą). Niektóre z manifestacji wpływają na wygląd lub procesy starzenia się diablokrwistego. Wiele z nich zapewnia im też zdolności niedostępne dla normalnych ludzi.
Wyróżnia się czternaście manifestacji:
– Demonicznego zdrowia – jest to odporność na trucizny i choroby. Ta manifestacja nie ma większego wpływu na wygląd diablokrwistego oraz jest trudna do wykrycia. Po osiągnięciu wieku dorosłego zatrzymuje ona zupełnie procesy starzenia.
– Demonicznej kończyny – jedno z ramion (najczęściej, czasami jest to też np.: ogon) diablokrwistego nabiera demonicznego wyglądu i właściwości. Zazwyczaj są one niezwykle twarde oraz działają na zasadzie wykorzystania jakiegoś zaklęcia magii demonicznej.
– Hermafrodytyzmu – sprawia, że diablokrwisty jednocześnie nabiera cech płciowych zarówno męskich, jak i żeńskich oraz może rozmnażać się jako obie z tych płci. Ta manifestacja po osiągnięciu wieku dorosłego zupełnie zatrzymuje procesy starzenia.
– Idealnego ciała – sprawia, że ciało diablokrwistego jest bardzo dobrze zbudowane i pozbawione wszelkich wad fizycznych. Ta manifestacja po osiągnięciu wieku dorosłego zupełnie zatrzymuje procesy starzenia.
– Intuicji – diablokrwisty wydaje się posiadać coś na kształt szóstego zmysłu ostrzegającego go przed niebezpieczeństwem. Jest to jedna z niezwykle trudnych do wykrycia manifestacji.
– Metamorfozy – pozwala diablokrwistemu zmieniać wygląd zewnętrzny wedle własnego upodobania. Dzięki tej manifestacji może on nawet zmienić płeć czy ukryć swoje diablokrwiste atrybuty. Ograniczenia wiekowe nie dotyczą metamorfów, gdyż choć starzeją się oni normalnie, to dzięki swej zdolności mogą odmłodzić swoje ciała.
– Pancernika – Skóra i kości diablokrwistego nabierają niezwykłej twardości. Z wiekiem wygląd diablokrwistego zaczyna być coraz bardziej nienaturalny, zupełnie go oszpecając.
– Pomiotu – Wygląd diablokrwistego jest bardzo zdemonizowany. Posiada on rogi, ogon a jego oczy przypominają kocie, najczęściej koloru żółtego lub czerwonego. Ta manifestacja nie wpływa jednak na zdolności diablokrwistego. Jest tylko przejawem niezwykle wysokiego wpływu demonicznej krwi na wygląd diablokrwistego.
– Pół-demona – nadaje ona diablokrwistemu drugą naturę, pozwalając mu przemienić się w zdemonizowaną wersję samego siebie. Podczas przemiany diablokrwisty zyskuje rogi, ogony i skrzydła, jeżeli ich wcześniej nie posiadał, a ogólna sprawność ciała zwiększa się diametralnie. Posiadanie tej manifestacji sprawia, że po osiągnięciu wieku dorosłego procesy starzenia się zostają zatrzymane.
– Skrzydeł – diablokrwisty posiada skrzydła umożliwiające mu latanie. Jeżeli jest Alarem, jego skrzydła nabierają demonicznych cech.
– Szału – diablokrwisty samoczynnie lub poprzez czynniki zewnętrzne jest w stanie wprowadzić się w szał bojowy, kiedy to używając wszystkich dostępnych środków pod wpływem instynktu i adrenaliny morduje wszystkich w zasięgu wzroku.
– Talentu magicznego – diablokrwisty ma naturalny talent do magii, nie musi przechodzić długiego procesu pobudzania mocy magicznej (gdyż moc budzi się w nim samoczynnie), a jego koncentracja jest o wiele lepsza niż u innych ludzi.
– Wojownika – instynkty diablokrwistego dotyczące walki są wyostrzone do niezwykłych poziomów. Jest to bliźniacza manifestacja szału, acz zamiast polegać na zastrzykach adrenaliny, opera się na naturalnym przystosowania ciała i umysłu do zabijania. Jest to kolejna manifestacja, którą niezwykle trudno wykryć.
– Zmysłu magicznego – diablokrwisty jest w stanie zlokalizować wszystkich magów oraz przedmioty magiczne w okolicy, jeżeli tylko się skoncentruje.
Żywot diablokrwistego
Diablokrwiści nie mają w Askanorze lekko. Z faktu posiadania swych manifestacji często są postrzegani jako jednostki niebezpieczne, a jeżeli manifestacje wpływają na umysł diablokrwistego, uważa się go też za osobę niezrównoważoną. Oczywiście fakt bycia potomkiem demonów, które przed tysiącem lat tyranizowały Askanor, nie pomaga im w zdobyciu dobrej opinii.
Diablokrwiści przez wiele setek lat uważani byli za nieludzi. Odmawiając im człowieczeństwa, polowano na nich z powodów religijnych, prewencyjnych czy nawet biznesowych (odpowiednio wytresowani diablokrwiści niewolnicy byli niezwykle cenieni jako bestie wojenne).
Ta sytuacja zmieniła się dopiero podczas Wielkiej Wojny, kiedy to diablokrwiści odegrali dużą rolę w odparciu sił Imperium. Fakt ich przydatności oraz duży odsetek jednostek utalentowanych magicznie, stał się dla diablokrwistych zbawienny. Zostali w końcu uznani za ludzi, pomimo swej niechlubnej przeszłości oraz groźnych manifestacji.
Pomimo tego gestu rzeczywistość nie jest dla diablokrwistych zbyt różowa. Nadal, diablokrwiści są pierwszymi podejrzanymi w każdej zbrodni, idealnym materiałem do linczu czy obiektem zwykłej pogardy. Wiele przybytków odmawia im też swych usług. Większość diablokrwistych ukrywa więc swoje manifestacje i stara się udawać normalnych ludzi, nie wychylając się zbytnio.
Jednakowoż istnieją też diablokrwiści zawiązujący bojówki terrorystyczne bądź mordujący dla przyjemności. Z reguły są to osobnicy obdarzeni najgorszą manifestacją, jaka może dotknąć demonicznego potomka – szałem. Tacy osobnicy są niezwykle niebezpieczni i nieprzewidywalni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz