Rasy Askanoru – Vangowie

Narysowała Klaudia Miłowidow

Aparycja

Podobnie jak ludzie, vangowie mają bardzo neutralny wygląd. Jedynym co ich wyróżnia, jest mocne i ostre uzębienie z wyraźnie wydłużonymi kłami. Z faktu, iż ta rasa prowadzi nocny tryb życia, vangowie często są też znacznie bledsi niż inni eni.

Cechy szczególne

Jeżeli chodzi o szczególne właściwości organizmu, to vangowie posiadają wiele cech odróżniających tę rasę od innych enów. Mają oni niezwykle wrażliwe oczy pozwalające im widzieć w najczarniejszych ciemnościach, ale jasne światło, w tym słoneczne, oślepia ich niemal całkowicie (stąd nocny tryb życia). Ich układ pokarmowy trawi jedynie pożywienie pochodzenia mięsnego, stąd nie mogą oni spożywać większości pokarmów roślinnych (zazwyczaj kończy się to dla nich zatruciem pokarmowym). Vangowie posiadają też niezwykłą zdolność regeneracji, dzięki której ich krwotoki tamują się niemal natychmiastowo, większość ran leczy się w przeciągu dwóch dni, złamane kości zrastają się w tydzień, a obcięte kończyny odrastają około miesiąca. Dzięki tej zdolności są też odporni na większość chorób, a ich długość życia jest znacznie wydłużona. Choć dorosłość osiągają w wieku podobnym do innych enów, vangowie ze starości umierają dopiero po przekroczeniu pięciuset lat. Pomimo że ich zdolności regeneracyjne są imponujące, vangów można zabić dokładnie tak samo, jak każdego innego ena, gdyż po przekroczeniu pewnego stopnia otrzymanych obrażeń, nawet ich niezwykły organizm po prostu poddaje się i umiera.

Osobowość

Typowi vangowie są raczej cichymi samotnikami zamkniętymi w sobie. Z natury nie okazują większych emocji, co nie oznacza, że ich nie posiadają. Są oni po prostu bardzo powściągliwi. Wielu vangów ma też silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości oraz obowiązku. Mimo swej wrodzonej introwersji często angażują się w sprawy, które ich nie dotyczą, tylko po to, by bronić niewinnych lub doprowadzić złoczyńców przed oblicze sprawiedliwości. Niektórzy vangowie uważają się za sędziów i katów w jednym, nieraz dokonując samosądów na enach, którzy dopuścili się jakiejś zbrodni.

Wierzenia

Vangowie posiadają dość specyficzną wiarę, która uznaje istnienie wszystkich bogów ze wszystkich religii. Nie mają kapłanów ani kaznodziei, a ich wyznanie jest przekazywane w gronie rodzinnym z pokolenia na pokolenie. Nazywa się je kultem stróżów i wedle niego vangowie po śmierci zostają duchami strzegącymi żywych enów. Stąd prawdopodobnie wywodzi się głębokie poczucie sprawiedliwości wśród członków tej rasy. W wyznaniu Alleneiskim za ich patronkę uznaje się Houlavię, boginię kary.

Największą zbrodnią oraz grzechem jest dla vanga akt kanibalizmu. Większość przedstawicieli tej rasy, jeżeli dowie się, iż ich pobratymca dopuścił się podobnego czynu, będzie usiłowało jak najszybciej zamordować kanibala. Niektórzy vangowie bez wahania zabiją również nie-vanga, który dopuścił się spożywania ciała innego ena.

Relacje

Większość enów odnosi się do vangów z nieufnością, a oni z kolei reagują na to jeszcze większym zamknięciem i powściągliwością. Wyjątkiem są przedstawiciele nacji Bielorskiej (głównie ludzie), których państwo od wielu lat jest sprzymierzeńcem królestwa Ardealu, ojczyzny vangów. Bielorczycy traktują vangów z niezwykłą wręcz gościnnością i przyjaźnią, częstując ich w swych domach czystym mięsiwem. We Wschodnich Królestwach nie ma zbyt wielu przedstawicieli tej rasy, albowiem Ardeal znajduje się daleko poza nimi.