 |
| Narysowała Klaudia Miłowidow |
Aparycja
Zwierzanie rodziną ras, do której zalicza się wszystkich nieludzi wyglądających jak antropomorficzne zwierzęta (mają wyprostowaną postawę, posiadają chwytne dłonie). Zwierzanami są więc rasy: dzikołaków, koniołaków, kotołaków, szczurołaków, królikołaków, wilkołaków, wiewiórołaków, niedźwiedziołaków oraz lisołaków. Choć rasy te wywodzą się od zwierząt, w pierwowzorze różniących się rozmiarami, to wzrost zwierzan, niezależnie od gatunku zawsze znajduje się w przedziale od metra czterdzieści do dwóch metrów.
Cechy szczególne
Wszyscy zwierzanie mają wyostrzone zmysły oraz potrafią bardzo dobrze widzieć zarówno w ciemnościach, jak i w świetle. Poza tym każda z ras jest wszystkożerna i wiewiórołak może swobodnie jeść mięso, tak jak kotołak może posilić się chlebem. Zwierzanie mogą też krzyżować się między sobą podobnie jak ludzie i mieć płodne potomstwo, które dziedziczy rasę po matce lub ojcu.
Osobowość
Ogólnie rzecz ujmując, to zwierzanie dzielą się na dwie grupy: dzikich i udomowionych.
Dzicy zwierzanie, żyją w stadach składających się z kilku rodzin (od trzech do dziewięciu par plus ich potomstwo) i kryją się głęboko w dzikich ostępach Askanoru. Takimi plemionami przewodzi wódz, będący najsilniejszym myśliwym oraz szaman, będący najmędrszym członkiem stada. Jeżeli zdarza się, że wódz oraz szaman są przeciwnych płci, to wtedy są oni najczęściej też partnerami. Wśród dzikich zwierzan utarło się też unikanie jednorasowości i jeżeli jakieś plemię zostało zdominowane przez jeden gatunek zwierzański, nawiązany zostaje kontakt z innym plemieniem, by wymienić między sobą rodziny. Taka różnorodność pozwala zachować jasny podział na role w stadzie. Wielu młodzików, po osiągnięciu dorosłości wysyłanych jest w świat na próbę dojrzałości. Często tą próbą jest polowanie na niebezpieczne stworzenie lub po prostu samodzielne odnalezienie innego stada, by dołączyć w jego szeregi.
Udomowieni zwierzanie to bez wyjątku niewolnicy. Ci, którzy urodzili się w niewoli, nie zawsze orientują się dobrze w wierzeniach i obyczajach własnej rasy. Z kolei ci, którzy zostali pochwyceni w dziczy i zakuci w kajdany, starają się podtrzymywać tradycje swych stad. Bez względu jednak na to, czy urodzili się w kajdanach, czy też nie, każdy udomowiony zwierzanin pragnie wolności.
Wierzenia
Jeżeli chodzi o religię, wyznania zwierzan nie są jednolite. Można rzec, że dokładnie tyle ile jest zwierzańskich szamanów, tyle jest wizji bóstw i rodzajów życia pozagrobowego. Jednakowoż zawsze jest to kult przodków, opierający się na pamięci o zmarłych.
Zwierzanie znani są również z tego, że często oddają cześć Hegemonowi. Składając ofiary przed jego podobizną i traktują diablokrwistych jako istoty przez niego pobłogosławione. Takie stada zwierzańskie ścigane są jednak przez kapłanów Starej Wiary w celu pacyfikacji.
Im bardziej na południe, tym więcej zwierzan wyznających kult natury. W Makrainie, kraju zdominowanym przez druidyzm, niemal wszyscy zwierzanie (zarówno dzicy, jak i udomowieni) wyznają kult natury. Choć sami rzadko zostają druidami.
Relacje
Zwierzanie przez ludzi zawsze byli postrzegani jako istoty gorszego sortu, bliżsi zwierzętom niźli cywilizowanym istotom. Przez to stali się oni idealnym materiałem na tanich niewolników. A po zakazie handlu ludźmi, zostali jedyną opcją taniej siły roboczej.
Co ciekawe, zwierzanie, w przeciwieństwie do ras ludzkich, przyjaźnie traktują diablokrwistych (oczywiście, jeżeli ci też są zwierzanami, do innych są raczej nieufni). W ich społeczeństwie diablokrwiści nie są piekielnymi pomiotami, a istotami pobłogosławionymi siłą, która ma działać na korzyść ich plemion. Jeżeli wśród stada trafi się diablokrwisty, jest on cennym kandydatem na przyszłego szamana.
Zwierzanie rodziną ras, do której zalicza się wszystkich nieludzi wyglądających jak antropomorficzne zwierzęta (mają wyprostowaną postawę, posiadają chwytne dłonie). Zwierzanami są więc rasy: dzikołaków, koniołaków, kotołaków, szczurołaków, królikołaków, wilkołaków, wiewiórołaków, niedźwiedziołaków oraz lisołaków. Choć rasy te wywodzą się od zwierząt, w pierwowzorze różniących się rozmiarami, to wzrost zwierzan, niezależnie od gatunku zawsze znajduje się w przedziale od metra czterdzieści do dwóch metrów.
Cechy szczególne
Wszyscy zwierzanie mają wyostrzone zmysły oraz potrafią bardzo dobrze widzieć zarówno w ciemnościach, jak i w świetle. Poza tym każda z ras jest wszystkożerna i wiewiórołak może swobodnie jeść mięso, tak jak kotołak może posilić się chlebem. Zwierzanie mogą też krzyżować się między sobą podobnie jak ludzie i mieć płodne potomstwo, które dziedziczy rasę po matce lub ojcu.
Osobowość
Ogólnie rzecz ujmując, to zwierzanie dzielą się na dwie grupy: dzikich i udomowionych.
Dzicy zwierzanie, żyją w stadach składających się z kilku rodzin (od trzech do dziewięciu par plus ich potomstwo) i kryją się głęboko w dzikich ostępach Askanoru. Takimi plemionami przewodzi wódz, będący najsilniejszym myśliwym oraz szaman, będący najmędrszym członkiem stada. Jeżeli zdarza się, że wódz oraz szaman są przeciwnych płci, to wtedy są oni najczęściej też partnerami. Wśród dzikich zwierzan utarło się też unikanie jednorasowości i jeżeli jakieś plemię zostało zdominowane przez jeden gatunek zwierzański, nawiązany zostaje kontakt z innym plemieniem, by wymienić między sobą rodziny. Taka różnorodność pozwala zachować jasny podział na role w stadzie. Wielu młodzików, po osiągnięciu dorosłości wysyłanych jest w świat na próbę dojrzałości. Często tą próbą jest polowanie na niebezpieczne stworzenie lub po prostu samodzielne odnalezienie innego stada, by dołączyć w jego szeregi.
Udomowieni zwierzanie to bez wyjątku niewolnicy. Ci, którzy urodzili się w niewoli, nie zawsze orientują się dobrze w wierzeniach i obyczajach własnej rasy. Z kolei ci, którzy zostali pochwyceni w dziczy i zakuci w kajdany, starają się podtrzymywać tradycje swych stad. Bez względu jednak na to, czy urodzili się w kajdanach, czy też nie, każdy udomowiony zwierzanin pragnie wolności.
Wierzenia
Jeżeli chodzi o religię, wyznania zwierzan nie są jednolite. Można rzec, że dokładnie tyle ile jest zwierzańskich szamanów, tyle jest wizji bóstw i rodzajów życia pozagrobowego. Jednakowoż zawsze jest to kult przodków, opierający się na pamięci o zmarłych.
Zwierzanie znani są również z tego, że często oddają cześć Hegemonowi. Składając ofiary przed jego podobizną i traktują diablokrwistych jako istoty przez niego pobłogosławione. Takie stada zwierzańskie ścigane są jednak przez kapłanów Starej Wiary w celu pacyfikacji.
Im bardziej na południe, tym więcej zwierzan wyznających kult natury. W Makrainie, kraju zdominowanym przez druidyzm, niemal wszyscy zwierzanie (zarówno dzicy, jak i udomowieni) wyznają kult natury. Choć sami rzadko zostają druidami.
Relacje
Zwierzanie przez ludzi zawsze byli postrzegani jako istoty gorszego sortu, bliżsi zwierzętom niźli cywilizowanym istotom. Przez to stali się oni idealnym materiałem na tanich niewolników. A po zakazie handlu ludźmi, zostali jedyną opcją taniej siły roboczej.
Co ciekawe, zwierzanie, w przeciwieństwie do ras ludzkich, przyjaźnie traktują diablokrwistych (oczywiście, jeżeli ci też są zwierzanami, do innych są raczej nieufni). W ich społeczeństwie diablokrwiści nie są piekielnymi pomiotami, a istotami pobłogosławionymi siłą, która ma działać na korzyść ich plemion. Jeżeli wśród stada trafi się diablokrwisty, jest on cennym kandydatem na przyszłego szamana.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz